Wybitny wieliczanin, którego dorobek naukowy budzi uznanie w Polsce i na świecie, urodził się
1 kwietnia 1933 roku w Zawadach koło Żółkwi w Województwie Lwowskim. Po ukończeniu Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego w Wieliczce, w latach 1950-1955 studiował na wydziale Komunikacji (mechanicznym) Wydziałów Politechnicznych Akademii Górniczo-Hutniczej i Politechniki Krakowskiej, uzyskując stopień magistra inżyniera mechanika. Jako wyróżniającemu się studentowi już w 1952 roku powierzono mu stanowisko zastępcy asystenta w Katedrze Mechaniki Technicznej, od którego kolejno awansował, uzyskując w 1962 roku stopień doktora nauk technicznych, w 1966 roku stopień doktora habilitowanego, w 1973 roku tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego i w 1978 roku, w wieku 45 lat, otrzymując tytuł naukowy profesora zwyczajnego.
W przeciągu wielu lat swojej działalności naukowej Profesor poruszał zagadnienia związane
głównie z dziedziną wibroakustyki maszyn i urządzeń przemysłowych, do której stworzył podstawowe prawa jak i zasadnicze cele obejmujące jej zakres i problematykę. Umiejętność współpracy i wspierania wszelkich inicjatyw przez Pana Profesora, zaowocowały współpracą z wieloma ośrodkami naukowymi do których zaliczyć można: Instytut Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk, Instytut Techniki Budowlanej, Instytut Akustyki Uniwersytetu Poznańskiego, szereg instytutów i katedr Politechnik Krakowskiej, Poznańskiej, Rzeszowskiej, Świętokrzyskiej, Śląskiej, Gdańskiej, Łódzkiej, Wrocławskiej, Szczecińskiej. Profesor współpracował i współpracuje z wieloma uczelniami zagranicznymi do których można zaliczyć: Purdue University, Uniwersytet Filadelfijski oraz MIT w Stanach Zjednoczonych, Uniwersytet Techniczny w Wiedniu, Uniwersytet Techniczny w Bratysławie, Instytut Materiałów i Mechaniki Maszyn Słowackiej Akademii Nauk, Uniwersytet Techniczny w Kopenhadze, Instytut Politechniczny w Petersburgu, Politechnika Lwowska, Uniwersytet Politechniczny w Kijowie, Instytut Budowy Maszyn Rosyjskiej Akademii Nauk, Uniwersytet Techniczny w Tokio.
Znaczący dorobek naukowy, doświadczenia dydaktyczne oraz osiągnięcia badawcze Z. Engela są często i chętnie komentowane oraz publikowane na zagranicznych czy też krajowych konferencjach. Profesor wypromował 39 doktorów nauk technicznych, wspierał realizację szeregu prac habilitacyjnych, był recenzentem ponad 100 rozpraw doktorskich i ponad 50 habilitacyjnych, w różnych krajowych ośrodkach naukowych. Opiniował kilkadziesiąt wniosków w sprawie nadania tytułu profesora.
Dzięki pracy i wysiłkowi profesora nastąpił znaczący rozwój polskiego przemysłu, który pozwolił wkroczyć uczelniom w nowe obszary nauki powodując ich rozwój oraz znaczące otwarcie na współprace z ośrodkami w kraju i za granicą.